On my own again

Zoals beloofd zou ik weer inchecken als we bij Borobudur zijn geweest (en aangezien mijn moedertje hier ook benieuwd naar is), en dat hebben we vanmorgen gedaan, dus ik typ weer even een berichtje. Daarnaast ben ik inmiddels weer in m'n eentje. De afgelopen dagen bleek dat het voor een jongen niet heel handig is om mee te reizen met 2 shopgeile dames, en daarnaast wilden zij nog de stad Surabaya gaan checken waar ik zelf niet echt behoefte aan had, dus we hebben zojuist afscheid genomen. Tijdelijk, waarschijnlijk, aangezien we verder zo ongeveer dezelfde dingen willen zien en doen in Indonesie, dus de kans is groot dat ik ze de komende tijd nog wel ergens ga tegenkomen. Sowieso hebben we elkaars nummer, dus we gaan vast nog wel ergens afspreken om wat te drinken. Voor nu ga ik er echter weer alleen op uit; wel spannend aangezien mijn ''vangnet'' nu een beetje weg is, maar dat is ook juist weer het avontuur waar ik naar op zoek was, dus ik ben er wel weer aan toe om nieuwe mensen te ontmoeten. Goed, op naar de dag-tot-dag:

4 juni: 'S ochtends relatief vroeg opgestaan, omdat we vandaag gingen leren surfen! We hebben eerst onze spullen (wetsuit + beginners surfboard) opgehaald, en we hebben eerst op het zand even de pasjes geoefend. Aangezien we maar een paar uurtjes les zouden krijgen waren onze doelen niet al te hoog; er waren goede golven daar, en het doel was om te leren ''peddelen'' met je armen, een golf te pakken, en in de golf op je board gaan staan. Dit betekende dat we eerst leerden hoe we op ons board moeten gaan liggen, en later hoe we vanuit een liggende positie moesten gaan opstaan. Eitje. Binnen no-time hadden we de pasjes door, en vol goede moed gingen we de zee in om het in de praktijk uit te oefenen. Nadat we zagen hoe de surfinstructeur met speels gemak op hun board gingen staan was het duidelijk; dit ging een piece of cake worden. Dat viel echter behoorlijk tegen. Bij de eerste golfjes ging het nog wat lastig om de positionering goed te krijgen, maar daarna kwam pas de echte hel; het opstaan. Op het strand ging dit zo makkelijk, maar in de zee is het een heel ander verhaal. Keer op keer liepen we terug de zee in, pakten we een golf, alleen maar om er weer af te vallen op het moment dat we probeerden te gaan staan. Na een tijdje begonnen Chris en TJ het door te krijgen, maar mij wilde het maar niet lukken. Ik ben zelfs nog even apart genomen voor wat bijscholing op het strand, maar aan de pasjes lag het niet, die zaten inmiddels wel in m'n hoofd. Waarom wilde het dan toch niet lukken?

Na behoorlijk wat frustratie ben ik even gaan uitrusten, en later ben ik nog even met 1 van de instructeurs gaan bijpraten. Op dat moment kwam hij met de meest cliche doch ware surffilosofie; ''you've got to feel the wave, dude''. Wat dat betreft deed het me wel denken aan skien. Je leert de pasjes aan het begin, maar op de piste is er zoveel meer (relief, kleine hobbels, gladde stukjes, ...) dat je nog niet weet hoe je op elke situatie moet reageren. Op dat moment komt het aan op ervaring; je moet leren hoe je skies reageren op bepaalde pistes, en hoe je je lichaam daar op af moet stemmen. Ik had dezelfde ervaring bij het surfen; zodra je even stopt met nadenken over de pasjes, en meer gaat proberen te luisteren naar je board, en jezelf daar op af te stemmen, dan ga je het onder de knie krijgen. Een aantal golven heb ik daarna dan ook helemaal mee kunnen pakken, en het voelde heerlijk na de frustratie van eerder. Het is echter wel hard werken, steeds de zee in lopen met een erg sterke stroming en een zwaar board, voor een klein stukje surfen. Na een tijdje zijn we dan ook gaan lunchen om nog even uit te rusten. Daarna zijn we nog even terug de zee in gegaan voor wat actiefoto's (van mij eentje terwijl ik val en eentje terwijl ik surf), en nadat die gelukt waren hielden we het wel weer voor gezien. Ik voelde me toch wel tevreden moet ik toegeven.

'S middags zijn we nog even gaan rondlopen in het dorpje, en daar kwamen al de eerste hints dat de interesses van Chris & TJ en mij toch wat anders lagen. Op zich was het best leuk om daar gewoon een beetje rond te lopen en een beetje de sfeer te proeven, maar winkel na winkel vol jurkjes en tasjes checken is toch niet helemaal mijn ding. Na een paar uurtjes rondlopen hebben we nog even gezwommen, en daarna zijn we terug richting het hostel gegaan waar we Ron en Robin weer tegen kwamen. Met z'n 5en zijn we nog wat gaan eten die avond, wat erg gezellig was zo op het strand met 5 Hollandars zo ver weg van huis. Daarna zijn we nog wat gaan drinken op het strand, en dat zijn ook weer erg leuke gesprekken geworden. Ik weet niet precies wat het is dat reizen met je doet, maar als je daar bet zo ver weg van huis, in een vreemde omgeving, dan gaan de gesprekken al gauw wat dieper dan dat je ze thuis gewend bent. Ik heb met Chris en Robin nog eventjes zitten doordrinken die avond, pratend over van alles; succes, uitdagingen, persoonlijke ontwikkeling, ... Voor mij is dat een van de vele mooie aspecten van het reizen; met nieuwe mensen in een onvertrouwde omgeving het leven beschouwen, en je ervaringen met elkaar delen. Gewoon, omdat het kan.

5 juni: Vandaag zou weer een on-the-road dagje gaan worden om van Pangangdaran naar Yogjakarta te komen, een schijnbaar mooie stad in centraal-Java vanwaar je de Borobudur tempel (het achtste wereldwonder) kunt bezoeken. Deze dag was dan ook niet heel spannend; inmiddels waren we alle 3 aan elkaar gewend dus het reizen ging vrij plezierig, en na wat stops onderweg kwamen we uiteindelijk aan in Yogja(-karta). We hadden een hostel in gedachten maar deze was helaas vol, dus we zijn in een ander leuk hostelletje in de buurt gaan zitten. We waren er nog redelijk op tijd, en we moesten nog eten, dus met z'n 3tjes zijn we Jl (Jalan, betekent straat) Malioboro ingelopen, een beetje de main shopping street hier in YOgja, op zoek naar wat eten. Wederom werd het een shopping spree van de dames en slenterde ik er een beetje achteraan, dus we begonnen al te merken dat het zo langzaam aan tijd begon te worden om eigen plannen te gaan trekken. Na een tijdje vonden we een pizza hut, waar we weer eens ouderwets Westers gegeten hebben, en aangezien de dames verder wilden shoppen ben ik op eigen houtje wat gaan rondkijken. Ik eindigde echter ook in een shopping bui aangezien ik nog altijd een camera nodig had (van de eerdere dagen ma ik de foto's van Chris & TJ kopieren), en ik heb volgens mij exact dezelfde gevonden als die ik heb meegenomen maar welke onderweg gestolen is, dus ik ben weer helemaal voorzien. Later bij het uitlopen van de mall ben ik terug richting hostel gegaan, maar niet voordat ik door een groepje jonge studentes werd ''gekidnapped'' omdat zij voor school hun Engels met Westerlingen moesten oefenen. Dit was best grappig, en hierna ben ik terug naar het hostel gegaan om m'n bed in te duiken. Toch raar, in zo'n bus doe je niks de hele dag, en toch ben je wel altijd snel moe die avond.

6 juni: Chris en TJ wilden gaan winkelen deze dag, dus ik had de hele dag voor mezelf, en je raad natuurlijk al wat dat betekent; uitslapen!!! Ik heb heerlijk weer eens tot 13:30 in bed gelegen, en ben daarna eens rustig aan mijn nieuw verworven camera gaan ontdekken. Hierna ben ik toch maar een gaan ontbijten/lunchen, en nadat ik hier allemaal mee klaar was was het alweer 15:30. In de LP stond een leuke walking tour door de stad welke ik besloot te gaan. Onderweg besloot ik echter wat kleine variaties hier op aan te passen, en je raakt het al; verdwaald! Het verdwaald raken was nog best grappig, heb nog wat leuke stekjes van de stad gezien, ben bij toevallig nog langs Soekarno's oude paleis gestrompeld. Later wilde ik de walking tour afmaken, maar ineens merkte ik dat ik ergens per ongeluk 180 graden gedraaid was, ik de verkeerde richting liep, en al bijna weer bij het begin van de walking tour was. Op dat moment was het ook al zo'n 17:00. Ik had niet echt de behoefte om aan een poging 2 te gaan beginnen, dus ik heb Tjitske maar even gebeld waar zij zo onderhand waren. Zij hadden wel een geslaagd dagje gehad, en ik ben later bij hen nog even bij het eten aangeschoven. We hebben het er toen over gehad dat zij inmiddels andere plannen hadden gekregen, en dat het wellicht geen kwaad zou kunnen om even eigen paden te gaan trekken. Wel wilden we alle 3 nog Borobudur zien, dus we hebben samen nog een tour geboekt de volgende dag om die te checken, en daarna zouden onze wegen voorlopig gaan scheiden.

7 juni: Om 04:45 werden we opgehaald, mijn God wat een kuttijd. Amper wakker slenterde we achter de tour organisator aan om in de bus te stappen. We moesten nog even wachten tot de bus zou komen, en terwijl we aan het wachten waren zagen we nog een vreemd tafereel. Tegenover ons was een supermarkt, welke open was, en voor de deur zaten een groepje vriendelijk uitziende Indo's, en een slapende/passed-out blanke. Ze leken zich over haatr te ontfermen, en niemand die langsliep leek gevaar te zien, dus we gingen er van uit dat het goed was, maar tot op heden heb ik geen idee wat dat nou precies was. Anyway, later zijn we in de bus gestapt, en zijn we op weg gegaan naar de Borobudur tempel. We wisten dat studenten een goedkopere entrance fee hoefden te betalen, maar we hoorden een beetje gemengde verhalen over in hoeverre ze daar over te foppen waren. Koelbloedig (al was het stiekem meer gewoon slaperig) gaf ik mijn Zilveren Kruis zorgverzekeringspas aan de receptie, en ik vertelde dat het mijn studenten pas was. Ik had nog getwijfeld of ik die moest mee nemen op reis, maar verdomd, de mensen geloofde het direct, en voor een discount prijsje mocht ik naar binnen. Misschien niet helemaal eerlijk, maar stiekem vond ik het wel grappig.

Eerst hebben we het terrein afgestruind om naar de tempel te komen, en na een paar minuutjes zagen we hem liggen in de verte. Het is ook wel echt een gevaarte; de tempel beslaat ongeveer een half voetbalveld, bestaat uit 3 ''niveau's'' met elk weer subniveau's, en het zit helemaal vol met steensnijwerken in de muren met allerlei situaties uit Buddha's leven, beelden van Buddha, beelden van leeuwen, stupa's (soort kloktorige vormen), en eigenlijk alles wel wat je bij een tempel verwacht. Het was dus wel echt een indrukwekkend gezicht, al moet ik eerlijk bekennen dat ik het rondlopen daar niet eens zo heel bijzonder vond. Het was wel een mooi rustig plekje, met een soort mooie monniken instrumenten in de verte welke bijdragen aan de sfeer, maar de meeste werken in de tempel leken redelijk veel op elkaar waardoor je al gauw het idee kreeg dat je naar meer van hetzelfde stond te kijken. Na een aantal keer een paar trappen op en af te zijn geweest, en een aantal keer rond te hebben gelopen om allerlei Buddha situaties mee te krijgen hield ik het wel weer voor gezien, en ben ik naar beneden gelopen om de tempel in z'n geheel te gaan bekijken (wat ik zelf toch indrukwekkender vond). Op het grondniveau stonden ook allerlei borden met informatie, en deze waren wel erg interessant. Waar ik met mijn ongetrainde oog enkel meer van hetzelfde leek te zien steeds, schetste de borden hoe de verschillende niveau's van de tempel overeenkomen met de verschillende levensfases van Buddha, en wat nu precies de kleine doch opmerkelijke verschillen hiertussen waren. Ook vertelde de borden hoe de tempel ooit volledig bedolven is geweest onder vulkanische stromen, om later weer gevonden en gerestaureerd te worden. De tempel is ontstaan rond de 8e eeuw voor Christus. Toch knap, het voormalige tuinhuisje bij mijn ouders heeft het een stuk minder lang volgehouden.

Hierna hebben we nog een klein museumpje op het complex gechecked over het maritieme verleden dat kwam kijken bij Borobudur, maar ook dit was niet heel erg bijzonder. We zijn dan ook richting een eettentje gegaan voor ons ontbijt, om daar continue lastig gevallen door irritante souvenirverkopers die binnen no time van 50.000 rupee naar 20.000 rupee gingen voor een beeldje (van +-4 eu naar +- 1.5 eu), waarbij je waarschijnlijk nog veel te veel zou betalen. Maar ach, het viel op zich wel mee, en bij het ontbijt zijn we nog verder aan de praat geraakt met een Nederlandse meid (Juliette) en een Engelse gast (Steve); zij een extroverte meid die in d'r eentje naar Indonesie was gekomen op zoek naar avontuur, hij een introverte ultimate-chiller wie in z'n eentje hier 5 maanden ging rondtrekken en hier eigenlijk puur voor het surfen kwam. Ik blijf het mooi vinden, al die verhalen die je zo onderweg tegen komt. Later zijn we terug richting hostel gegaan, en zijn we nog even wat slaap gaan pakken. Chris en TJ hebben een treinticket naar Surabaya geboekt en zijn inmiddels die kant op vertrokken, en ik heb voor morgen een busrit richting Cemoro Lawang op de planning staan, vanwaar ik de machtinge Gunung Bromo vulkaan wil gaan bekijken. Deze ga ik meenemen in het volgende bericht.

Ik vind het wel weer spannend om er alleen op uit te trekken. Zoals ome Har al zei was ik vroeger al een voorzichtig jongetje, en stiekem is dat ook nooit helemaal weggegaan. Ik houd echter wel van het avontuur, dus ik ga er weer op uit trekken om te zien wat ik nu weer allemaal ga tegenkomen. Vooralsnog verloopt de reis erg soepel, en ik zit pas op 1/3e, dus ik ga er van uit dat er nog veel meer mooie verhalen op de loer liggen. Ach, we'll see! :-)