Onderwateravonturen

De afgelopen dagen nogal volgeplanned, dus ik ben alweer een tijdje niet meer aan internetten toegekomen, en het was nu dan ook weer eens tijd voor een Internet-shot. Handig om dat dan gelijk maar te combineren met een reisverslagje. Dag-tot-dag:

12 juni: De busreis van Sanur naar Ubud verliep soepeltjes, en eenmaal daar aangekomen werd het tijd om een kamer te gaan zoeken. Ik moet wel zeggen dat bij aankomst Ubud me iet wat tegenviel. Het zou een mooie culturele stad/dorp zijn, maar het straatbeeld werd wel bepaald door juwelen winkels en spa's. Het was echter wel een mooi en rustig dorpje (op de standaard verkopers na), dus ik zou hier wel even kunnen verblijven. Met de Lonely Planet in m'n hand ging ik de straten op zoek naar een hostel. Ik had er eentje in gedachten, maar kon die uiteraard niet vinden, dus het was eventjes een paar keer heen en weer lopen. Na een tijdje hoorde ik ineens achter me ''Hey Laurens!''. Het was Jorn, een Nederlandse gast die ik onderweg naar Gunung Bromo was tegengekomen en even gauw mee had staan praten. Hij was ook vandaag pas aangekomen, en was op eigen houtje de stad een beetje aan het ontdekken. We besloten om samen maar even een kamer te gaan zoeken. Zijn hostel was niet zo goed zei die, en toen ik eenmaal wel een fatsoenlijke had gevonden besloot hij om morgen naar de kamer naast mij te gaan verhuizen. Nadat ik helemaal gesettled was zijn we een beetje gaan rondlopen, maar Ubud is vrij klein dus echt veel valt er niet te beleven. Wel leuk was dat na een klein loopje ik ineens weer ''He, Laurens!'' achter me hoorde. Deze keer waren het Chris & TJ, de meiden met wie ik het eerste stuk samen had gereisd. Het was leuk om even bij te kletsen, en daarna zijn we weer verder gaan hobbelen. Overigens, voor de mensen die ''Eat, Pray, Love'' kennen: Ubud is de stad waar zowel het boek als de film zich afspelen, en veel desperate housewives komen dan ook naar Ubud om hun prins op het witte paard te vinden. Op straat zijn ze vrij makkelijk er uit te pikken. Anyway, na wat rondgelopen hebben besloten we savonds om naar een Balinese dans te gaan, een beetje the thing to do in Ubud. Ik was echter al bij het grote Ramayan open air ballet geweest, en dit viel dan ook een beetje tegen; wel mooi om te zien, maar iet wat amateuristisch, en soms gewoon saai. Maar ach, zo zie je nog eens wat van een ander land.

13 juni: 'S ochtends hebben we Jorn zn spullen verhuisd en hebben we scooters gehaald, en we hebben zo'n 6 uur het noordoosten van het eiland gechecked. Bali is bijna gemaakt om op scooters te ontdekken; het eiland is niet heel groot, de wegen zijn relatief goed, de bewegwijzering is makkelijk te volgen en het verkeer is er niet zo intens als op Java. Daarnaast zie je pas als je zelf gaat rondrijden hoe mooi Bali eigenlijk wel niet is; iets wat je misschien kunt missen als je in de toeristenstadjes blijft. Het eiland heeft een soort vreemde maar mooie mix gevonden tussen toerisme en authenticiteit; in de steden zijn er prachtige stranden, mooie resorts, en vrijwel alleen maar blanken, in de kleine dorpjes daartussen enkel Indo's, prachtige rijstvelden, en zelfs nog een vrouw met ontblote borsten Afrika-stijl zo nu en dan. Het rondrijden van dan ook vooral veel sawa's checken (en er in lopen voor wat mooie stereotype sawafoto's), bergen op en af, dorpjes bekijken, en op het eind nog een mini-avontuurtje waarbij mijn benzine leeg was (m'n teller was kapot), en Jorn even nieuwe moest gaan halen. Bedankt nog, Jorn! Na zo'n 6 uur hadden we allebei een stijve reet en waren we er allebei wel klaar mee, dus we zijn terug richting Ubud gaan rijden en hebben de scooters teru ingeleverd. Zoals ik al zei (denk ik) valt er in Ubud zelf niet zo heel veel te beleven, dus de avond was dan ook niet al te spannend; eerst ff wat gegeten, en daarna vooral gewoon wat rondgelopen, hier en daar een biertje gedronken, en wat slap zitten ouwehoeren.

14 juni: 'S ochtends rustig aan wakker worden, ontbijt scoren met Jorn, en daarna richting Perama (een toer-organisate hier in Indonesie) om wat dingen te regelen. Inmiddels had ik namelijk een heel plan voor de komende dagen; eerst naar Gili Trawangan om te duiken, dan een 5 daagse boottrip naar de Komodo-eilanden, dan terug naar Gili Trawangan voor nog 2 dagen feesten en chillen, en daarna weer richting huis. Aangezien ik dit allemaal bij hetzelfde bedrijf deed kon ik een mooi kortinkje meepakken, en nadat dat geregeld was was het op naar het eiland Gili Trawangan. Jorn ging een eigen plan trekken, dus aan het randje van Bali hebben we gedag gezegd, en ben ik ganz allein de boot opgegaan. Het gaat me hier echter vrij makkelijk af om nieuwe mensen te ontmoeten, en op de boot raakte ik aan de praat met Matt(hew), een gast uit de UK die een jaar in Nieuw Zeeland had gewerkt, en nu en beetje door Azie aan het reizen was. Allebei gingen we naar Gili T, en we wisten dat de accomodatie daar nog weleens relatief prijzig kon gaan worden, dus we besloten om daar een kamer te gaan delen. De boottrip zelf heb ik overigens niet veel van meegekregen; het was nogal wild; aan het begin vond iedereen het mooi en prachtig, maar al gauw begonnen de eerste mensen over te geven. Ik werd zelf ook een beetje zeeziek, dus ik heb vooral geprobeerd om wat slaap te pakken, wat op zich nog best goed ging. Toen we eenmaal aan waren gekomen hebben we snel een kamer gescoord, en zijn we wat gaan eten bij een lokaal etensmarktje. Daarna werd het tijd om wat zaken te gaan regelen voor mijn doel voor de komende 2 dagen op Gili T(rawangan); ik wilde graag mijn PADI Advanced Open Water certificaat gaan halen (een scuba-duik certificaat), dus ik ben naar een duikcentrum gegaan waar ik goede verhalen over had gehoord, en daar een pakket aangeschaft. Ik had ze verteld dat ik alweer 2 jaar niet gedoken had, en dat ik wel wat refreshment kon gebruiken, en volgens hun was dat geen probleem; voor de duik zouden we even in het zwembad duiken om de basics door te nemen, en daarna op de oceaan in voor het echt mooie duiken. Nu dit geregeld was waren we klaar met zaken regelen, en konden we de hort op. Net die avond was er een fullmoon party; een leuk strandfeestje met een mooie volle maan, mooie sterrenhemel, relaxte muziek, kanpvuurtje, dronken mensen, en alle andere zaken die je op zo'n soort feestje verwacht aan te treffen. Op zich was het bes leuk, maar Matt en ik waren allebei nog redelijk gaar van de boottrip en dus niet helemaal in de juiste mode voor een lekker feestje. Dit gecombineerd met het feit dat ik morgen moest gaan duiken betekende dan ook dat het niet al te laat is geworden. Bovendien moest ik nog wat theorie doornemen en vragen invullen voor de duiken van morgen.

15 juni: Na het ontbijt ben ik naar het duikcentrum (Blue Marlin) gelopen, en heb ik kennis gemaakt met Lauren, een meid uit Australie die daar werkt als duikinstructrice, en Kevin, een Ierse gast die al zo'n 50 duiken er op had zitten, maar die zijn buoyancy (drijfvermogen) wat beter onder de knie wilde leren krijgen. Nadat we de theorie en de vragen hadden doorgenomen werd het tijd om het scuba-apparaat in elkaar te zetten, en dat was wel weer ff lastig. Op zich zit het ding logisch in elkaar, maar het is wel een flinke berg met slangen en connectors, en uitpuzzelen welke nu ook alweer waar ging was ff lastig. Na wat na te vragen bij Lauren en Kevin was het echter wel gelukt, en het was toen tijd om het zwembad in te duiken. In het zwembad ging het opmerkelijk goed; scuba duiken is denk ik 1 van de vele in het rijtje ''het is net als leren fietsen''; als je het een tijdje niet gedaan hebt, dan kun je het toch binnen no-time weer oppakken. Na de kneepjes van het vak even doorgenomen te hebben, en de handsignalen voor communicatie onder water doorgenomen te hebben, waren we er klaar voor, en gingen we met de boot naar een duikstek voor het eerste onderdeel van de Advanced Open Water cursus; Peak Performance Buoyancy. Hierbij gingen we ons vooral focussen op drijfvermogen; dat betekent dat je gaat nadenken over de gewichten die je onder water draagt, dat je gaat proberen om neutraal drijvend te blijven onder water (dat betekent dat je niet zinkt of drijft, maar dat je op 1 plek blijft hangen en schommelt naarmate je in en uitademt), en dat je gaat proberen zo laag mogelijk bij de bodem te zwemmen zonder hem daadwerkelijk aan te raken. Dit was de focus van de duik, maar verder was het natuurlijk ook gewoon heel mooi om daar te duiken; mooie koralen, 2 hele chille zeeschildpadden, en nog een hele berg andere mooie grote vissen waarvan ik de naam niet zou weten. Onder water ging alles goed, en eenmaal terug aan land was het tijd om even te lunchen, en ons klaar te maken voor deel 2 van de cursus; Navigatie (en volgens mij weet iedereen inmiddels wel dat ik daar een ramp in ben).

Na 's middags nog even met Matt gesproken te hebben, wat gelunched te hebben, en de theorie en de vragen voor Navigatie ingvuld en doorgenomen te hebben was het tijd voor de praktijk. Eerst hebben we aan land geleerd hoe het onderwater kompass werkt, en wat we onderwater zouden gaan doen. Eigenlijk bestond het simpelweg uit 2 taken; in 1 rechte lijn zwemmen, 180 graden draaien, en terugzwemmen, en de tweede was een vierkant zwemmen )dus 4 hoeken van 90 graden). Deze keer zijn we niet met de boot de zee in gegaan maar zijn we gaan lopen over pijnijk koraal, maar al gauw waren we er en konden we gaan beginnen. De lokatie deze keer was ''Bio Rock''; vernoemd naar de onderwaterkooien met lichte electrische lading welke ze gebruiken om nieuw koraal te laten aangroeien; een erg mooi principe. Goed, het was tijd voor onderwaternavigatie, maar er stond vandaag een erg sterke stroming, en dat is niet bepaald handig als je gaat navigeren. Een sterke onderwaterstroming is net als fietsen met een stevige wind; als je er tegenin gaat moet je hard je best doen om voor uit te komen, maar als je hem mee hebt kun je soms simpelweg jezelf laten gaan en meegaan in de stroming; een erg prettig gevoel. Door deze stroming werd het navigeren er echter niet makkelijk op; de rechte lijn duurde heel lang tegen de stroming in en was binnen no-time klaar met de stroming mee, en het vierkant werd doordat de stroming van de zijkant kwam meer een diamant, maar Lauren begreep dat dit nogal lastige omstandigheden waren en was toch tevreden met hoe ik het gedaan had. De eerste delen waren nu klaar, maar voor morgen stond er een Deep Diving (30 meter) sessie geplanned om 08:00, een Wreck Dive in de middag en een Night Dive in de avond, dus het beloofde een zware dag te gaan worden. Ik had me dan ook voorgenomen om er een rustig avondje van te maken, maar dit veranderde toen Matt en ik aan de praat raakte met onze Canadese buurmeisjes en we hadden gezien dat er een feestje bij de Ierse bar was die avond, waar uiteraard mijn Ierse duikbuddy Kevin ook nog even mee kwam drinken. Het werd dan ook nog een gezellige en lange avond; morgen zou behoorlijk zwaar gaan worden.

16 juni: Om 07:00 's ochtends gaat de wekker, en nog slaperig en half-katerig werd ik wakker om ontbijt te gaan nemen en de theorie en de vragen van het Deep Diving gedeelte door te gaan nemen. Nadat dit klaar was liep ik naar Blue Marlin om de vragen door te nemen met Lauren, gapend tusen de antwoorden door. Kevin had een andere duik geplanned vandaag en de duiken vandaa waren met wat anderen; Oisin de Ier, en Hendrik de Duitser. Nadat we klaar waren gingen we de boot op, op naar Shark's Point (waar de eerste duik ook was), maar deze keer op naar 30 meter (voorheen mocht ik maar tot 20 meter). Ik vroeg me af of het wel handig was om de avond daarvoor zo lang door te drinken en nu gelijk zo vroeg voor een diepe duik te gaan, maar eenmaal in het water begon ik weer helemaal op te leven, en was ik er helemaal klaar voor. We zouden gelijk gaan zakken naar 30 meter, wat ook flink meer druk op je oren betekent (maar wij duikers hebben daar een truucje voor), en eenmaal op de diepte aangekomen was wel een ervaring. Op 20 meter kun je het ''dak'' nog zien, maar op 30 meter zie je deze niet meer; alles is dan ook blauw om je heen. Het kan dan ook lastig zijn om georienteerd te blijven, maar de theorie heeft hier tips over gegeven (simpele tips als let op de richting van de bubbels), en op zich ging het dan ook wel prima. De duikstek was ook wel anders op deze diepte; weer een chille zeeschildpad gezien (rustig etend aan wat blaadjes; totaal niet bag voor ons), mooie zeekomkommers en anemenemie met Finding Nemo's erbij, en schijnbaar zelfs wat haaien welke ik helaas niet heb heb gezien. Daarnaast waren er nog wat andere vreemde dingen aan e hand op deze diepte. Lauren had ons boven water een zak chips laten zien welke felrood was, en deze mee naar beneden genomen. Op 30 meter was deze gewoon bruin; de kleur rood verdwijnt namelijk omdat de druk hier te hoog is om de rode lichtgolven te transporteren. Daarnaast was de zak helemaal in elkaar gedrukt; uiteraard ook een effect van de druk. Daarnaast had ze een spelletje om de effecten van ''nitrogen narcosis'' te bewijzen. Onder water gaat je lichaam anders om met nitrogen (koolstofdioxide?) dan boven water, waardoor je je soms iet-wat dronken achtig kunt voelen. Bij het spelletje moesten we cijfers aanwijzen, maar het werkte niet echt; 1 was onder water zelfs sneller dan boven, en ik had moeite om 1 of 2 cijfers te vinden maar ging er verder vrij rap doorheen. Niet veel hierna hebben we de duik beeindigd, en zijn we terug aan land gegaan om te lunchen, en de theorie en vragen voor de komende 2 duiken door te nemen; Wreck Diving en Night Diving.

Na de lunch was het dus tijd voor onze Wreck dive; een duik naar een wrak van een soort pier-achtig platform dat een aantal jaren terug is gezonken daar tijdens transport over water. Intussen was ook Puck aangeschoven; een Nederlands meisje die ook bezig was met haar Advanced cursus, en die in plaats van Wreck Diving de sectie Fish Identification wilde gaan doen, en deze gingen we dan ook combineren bij deze duik. Bovendien hadden we deze keer een Nederlandse instructeur, Edwin, waardoor ineens wij Hollanders in de meerderheid waren. We zijn ook echt overal. Eerst de spullen in elkaar gezet en alles de boot in geslepen, en daarna op naar de duikstek. We zijn een stukje van het wrak af het water in gegaan, en onderweg hebben we vele vissen gezien, en ze getekend om ze later proberen te identificeren. Er is hartelijk gelachen om mijn tekeningen na de duik. Nadat we aangekomen waren bij het wrak werd het tijd voor het Wreck Dive; het navigeren om een wrak heen, en het zo goed mogelijk proberen te bekijken zonder er tegenaan te botsen oid. Dit was nog best moeilijk; je zit dicht er tegenaan dus je moet goede controle hebben over je drijfvermogen en de richting die je op gaat. Er waren wel echt hele scholen vissen bij het wrak, en op 1 moment hebben we aan het wrak gehangen, en gewacht tot de scholen vissen om ons heen gingen zwemmen; een prachtig moment. Daarna hebben we nog tussen een paar stalen balken doorgenavigeerd was erg tricky was (ik zat nog heel eventjes vast met mijn luchtfles op het laatst), maar verder ging de duik erg goed, en niet veel later zijn we terug gegaan om de duik door te nemen en de getekende vissen te identificeren. Mijn prachtige tekening waar hartelijk om werd gelachen was echter wel 1 van de weinige welke we kunnen hebben identificeren; hoppa!

Alsof zo weinig slapen en 2 duiken nog niet genoeg was stond er nog een derde duik (en de laatste van mijn cursus) op de planning; een duik in het donker, vet! Voorheen weer de theorie doorgenomen, wat wel wat ingrijpender aangezien in het nacht duiken wel weer andere uitdagingen met zich meebrengt (handsignalen kun je bijvoorbeeld niet zien), en daarna de boot op gegaan voor de nachtduik. We zijn naar dezelde stek als die middag gegaan, maar direct viel het op hoe anders de wereld onder water lijkt in het donker. Het is echt een mysterieuze ervaring; een groepje van 5 scuba duikers welke met lampen de wereld daar beschijnen. Zeker toen ineens het wrak opdoemde in het lucht waren we allen onder de indruk. 'S nachts komen er ook andere beesten kijken, zoals grote kreeften en kleine krabbetjes, en het was dan ook weer erg mooi om hier zo rond te kijken. Wel is het feit dat het donker is onhandig voor je orientatie; 2 keer was ik echt volledig gedesorienteerd, maar gelukkig kun e aan de lokatie van de lampen van de anderen wel zien hoe je ongeveer moet zwemmen. Op het einde voelde ik me dan ook helemaal op mijn gemak, en toen kwam he vetste gedeelte van de duik nog. We gingen 5 meter onder de oppervlakte hangen, en deden onze lampen uit. Op deze hoogte was iets magisch; het plankton neemt het licht van de maan op, maar straalt deze alleen uit wanneer het aangeraakt wordt. In het volledige donker begonnen we dan ook allemaal onze handen heen en weer bewegen, waardoor er telkens een streep met psychedelische blauwe en groene lichtbolletjes ontstonden van het plankton; echt een bizar maar prachtig gezicht. De duik was echt super gegaan, en terug aan land ben ik gefeliciteerd door Edwin en heb ik mijn certificaat gekregen; ik ben nu een Advanced Open Water scuba duiker, whoohoo! Die avond was gelijk een mooi optie om het te vieren, want Chris + TJ en dr vriendje waren de dag ook aangekomen, en samen met Matt, Kevin, en 1 van onze Canadeze buurmeisjes zijn we dan ook nog wat biertjes gaan drinken die avond, erg gezellig om met al die mensen met allen een andere achtergrond de avond door te bengen.

17 juni: Vandaag, maar een saaie dag. 'S ochtends gedag gezegd tegen Matt en een boot gepakt naar Lombok, en alleen doorgereisd naar Senggigi om hier te wachten op de 5 daagse boottrip naar de Komodo eilanden welkemorgen begint. Ik heb er wel onwijs zin in, de komodoveranen in het wild zien lijkt me echt supervet, en misschien is het mogelijk om te duiken in het Komodo National Park wat het mooiste duiken in heel Indonesie schijnt te zien. Voor nu is het dus even kalm aan, maar er aan weer erg mooie dagen aangekomen; zodra ik weer Internet heb daarna volgt er weer een update!

...o ja; gefeliciteerd nog Wessel en Mees!