Uitputtend weekendje

Dinsdag 22 mei 2007

Zo, weer een berichtje na een (in ieder geval voor mij) heel uitputtend weekendje Blantyre/ Zomba! Maar we beginnen bij het begin, het laatste bericht was van woensdag, dus eerst even de donderdag. Die dag zijn we ’s ochtends met Flemmings van ACEM langs een paar scholen geweest om te vragen of Claire daar mee mocht kijken om te zien hoe het onderwijssysteem in Malawi in elkaar steekt. Op alle scholen werden wij goed ontvangen; we mogen gewoon meekijken bij de lessen, en we zijn zeer welkom, al hebben ze natuurlijk wel liever dat we het van tevoren even melden. Die middag zijn we volgens mij weer langs Lilongwe geweest, hebben we wat documenten gedownload van vorige projectleden, mails verstuurd, en die middag hadden we weer wat te lezen. ‘s Avonds nog even gegeten, en ons voorbereid op het lange weekend wat we voor de boeg hadden.

Op vrijdag vertrokken we naar Blantyre. Eerst naar de bus stop in Lilongwe geweest, en daar hebben we een grote (en wat mij betreft relatief zeer comfortabele) bus naar Blantyre gepakt. Het begin van de rit was al leuk; nadat we even aan het rijden waren, kwam er aan de voorkant in de bus allemaal rook onder het raam. Motor over verhit of zo, paar keer gestopt, even wat gedaan, en dan konden we weer verder. Ook wel grappig was dat toen ik even omhoog keek ik merkte dat er drukknoppen waren, waarschijnlijk ooit om aan te geven dat je eruit wou, met als aanduiding ‘’Druk – Press’’ erbij. Dit was dus ooit een Nederlandse bus, waarschijnlijk keihard afgekeurd, en toen verzonden naar Malawi om daar verder dienst te doen. Ik vond de bus reis wel relaxed, heb in Lilongwe goedkope oordopjes voor mijn telefoon kunnen vinden dus de hele reis muziek geluisterd, uitzicht bekeken, en genoten als de bus stopte, omdat er dan weer 25 man om die bus heen stond om producten aan de busreizigers te verkopen. Claire en Robin vonden het minder leuk, vooral Claire; zij zat naast een vrouw met een kindje, en dat kind begon tijdens de reis in de bus gewoon te plassen, en een deel daarvan kwam op Claire terecht; heel ranzig. Ook Robin heeft een paar druppels op zich gehad maar dat stelde heel weinig voor. Ik zat ook naast een vrouw met een baby, en zodra dat kind begon te huilen, hop, de tiet eruit, en het kind aan de borstvoeding…en een lucht die daar van af kwam…raar, maar goed, that’s Malawi. Eenmaal aangekomen in Blantyre (6 uur later ongeveer) wilden we gelijk doorreizen naar Zomba, dus daar een wederom grote en relaxte bus gepakt die ons in 1.5 uur ongeveer naar Zomba bracht. Eenmaal in Zomba aangekomen was het donker, en we wilden gelijk naar het plateau (een gedeelte op de berg Zomba Mountain), dus daar een taxi gepakt die ons naar een slaapplaats zou brengen. De Kuchewa Trout Farm; echt een aanrader. De vriendelijke mensen die er werken wezen ons ons hutje aan; een lief klein hutje zonder elektriciteit. Eerst even wat kaarsen aangestoken, hutje ingericht, en vroeg naar bed, want morgen zouden we flink gaan lopen.

De volgende dag (zaterdag dus) beetje vroeg opgestaan, ontbeten, en een van de mensen die ons ons hutje hebben laten zien zou onze gids zijn voor een paar uur over de berg heen lopen. Dit is tot nu toe echt het hoogtepunt van onze tijd in Afrika voor ik denk ons alle 3 geweest. Eerst een beetje omhoog gelopen, langs bosjes en paadjes, en op een gegeven moment hoorden we hele rare geluiden. Claire vroeg wat het was, en de gids antwoordde dat het apen waren, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Rechts van ons was een bos, en toen we goed keken zagen we op ongeveer 20m afstand bungelende staarten en bewegende boomtoppen. Er zat gewoon een hele groep apen (Blue monkeys), op 20m afstand van ons, in de bomen, een beetje te hangen en geluiden te maken! Echt heel gaaf was dat, we zijn gestopt en hebben geprobeerd ze zo goed mogelijk te bekijken, maar het was best lastig om door de bomen de apen te zien. Het beste wat we konden zien waren de vormen van de apen en een bungelend staartje hier en daar, maar dat was echt al ruim voldoende. Claire heeft een paar mooie foto’s gemaakt, als het goed is kun je die hieronder zien. Na dit toppunt zijn we verder de berg opgelopen. Hoe hoger we kwamen, hoe leuker ik het begon te vinden. Op een gegeven moment liepen we op een soort klein bergtop achtig iets, en het was redelijk vroeg, dus om ons heen hingen wolken, waardoor ik eigenlijk alleen maar ons pad zag, met de mooie begroeiing eromheen, en uiteraard alle vlinders die je bijna overal in Malawi ziet…echt een magisch stukje. Toen doorgelopen naar een uitzichtpunt, het Emperors View punt, en dat was helemaal gruwelijk. Het was bewolkt, dus eerst zagen we eigenlijk alleen maar wolken toen we vanaf de berg naar beneden keken, en we zijn een klein stukje omlaag gelopen, tussen de begroeiing door, naar een mooi puntje. Daar zijn we even gestopt, de wolken begonnen een beetje op te klaren, en links en rechts van ons zag je de wolken omhoog de berg opstromen, en het zicht op het lager liggende Zomba werd stukken beter. We konden bergen zien, ook de grote Mount Mulanje in de verte, en gewoon hele mooie stukken Afrika. Schitterend moment, met dat prachtige uitzicht, de wolken die links en rechts van je de berg opstromen, en de bomen en planten om je heen. Na hier even genoten te hebben en foto’s gemaakt te hebben, zijn we doorgelopen naar het Queens View punt. Ook dit was weer een prachtig uitzicht, maar viel een beetje in het niet na het vorige. Even gaan zitten. Foto’s gemaakt of zo, en weer door, naar een mooi meer ergens in de bergen. Daar weer even gestopt, even gekeken naar de producten die de mensen daar verkochten (mooie steentjes maar niets gekocht). Toen weer terug, door de paadjes en de bossen naar ons hutje. Daar even uitgerust, en ’s middags wilden we gaan lopen naar beneden.

Dit zou de eerste keer worden waarop mijn slechte conditie merkbaar zou worden. Een van de jongens van de Trout Farm waar we hadden geslapen wist een ‘’shortcut’’ naar beneden, we zijn met hem meegelopen, eerst langs een tentje waarin een mooi model stond van Zomba Mountain, en daarna op een heel smal paadje tussen de stenen en planten (een paadje dat de mensen die daar werkten elke dag namen) naar beneden. Het was een heel mooi paadje, dat zeker, zo dwars door de berg naar beneden, tussen de planten en stenen, maar hoe lager we kwamen, hoe meer uitgeput ik raakte. De gids liep door alsof het niks was, de meiden vonden het ook niet zo heel moeilijk, maar ik liep achteraan echt te hijgen. Het ging niet eens snel of zo, maar het constante lopen en verzetten van je voeten om niet uit te glijden en de stenen te vermijden, ik vond het echt heel zwaar. Een paar keer wilde ik vragen of we even konden stoppen, maar eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk beneden zijn en de rest van de groep niet tot last zijn dus heb gewoon doorgelopen, met trillende knieën en uitgeputte benen. Er leek geen eind aan te komen, maar uiteindelijk kwamen we op de weg terecht, en zijn toen doorgelopen tot ergens in het dorpje Zomba (klein dorpje wat ooit de hoofdstad is geweest), en daar heeft de gids afscheid genomen, nadat we nog even wat fooi hadden gegeven. We zijn ergens op een stoepje gaan zitten, en ik heb 3 halve liter flesjes water gehaald, 1tje had ik in 1 keer leeg, en de andere 2 volgden ook in het volgende kwartier; ik was uitgeput. We hebben een hotelletje uitgezocht, ingecheckt, spullen even daar gedumpt, en eindelijk kon ik weer gewoon even lekker liggen. Ik had een eigen kamer (de meiden sliepen bij elkaar), dus heerlijk rustig mijn kamer ingericht, en gewoon gelegen. Na een tijdje werd dat ook weer saai, dus ben ik even naar de meiden toe gelopen, en hebben we besloten om even langs de Botanical Gardens te gaan, wat in mijn Bradt gids (wat een handig boekje!) stond omschreven als 1 van de leukere dingen in Zomba. Even wezen lopen, paar keer route gevraagd, en ineens waren we er, en het was inderdaad wel grappig. 1 of andere Christelijke spreker was net heel druk bezig met preken voor een groot publiek, en wij zijn een beetje in het park wezen rondlopen, kijkend naar de bordjes en de bloemen, planten en bomen die er waren. Niet heel spannend of zo, maar wel grappige tijdvulling. Daarna nog even naar het hotel geweest, ook nog even over de markt heen gehobbeld, en ’s avonds naar Domino’s gegaan om daar te eten. Het eten was niet zo heel boeiend, maar een jongen genaamd Alex was op Claire afgestapt, en die kwam later bij ons zitten, en die jongen kon nogal praten, dus we hebben de hele avond met die gast een beetje zitten praten, onder het genot van wat Carlsbergens. Daarna weer terug naar het hotel gegaan, eindelijk, gaan slapen.

De volgende dag (zondag dus); spierpijn! Ik dacht dat het wel mee zou vallen, we gingen Mikuyu Prison bekijken, ergens buiten Zomba, dus busje heen gepakt, en daar uitgestapt. Ik denk we lopen dat wel even, maar toen bleek dat het vanaf de bus stop ongeveer 3 kwartier heen lopen was, over een wel leuk paadje; ik had het niet meer. Uitgeput daar aangekomen (de meiden hadden nergens last van), rondgevraagd hoe het nou zat met die gevangenis (volgens het boek was het heel interessant), maar het stelde niets voor, paar celletjes gezien, en toen gingen we weer terug. Weer 3 kwartier afzien, onder het genot van een brandende zon en spierpijn. Eindelijk terug gekomen bij de bus stop, maar het zag er nogal verlaten uit, en een vrouwtje kwam bedelen met een kindje in haar armen (‘’I’m hungry, 10 kwacha please?), heel moeilijk, maar we zijn gewoon weggelopen, anders blijven we geld weggeven. Ik had echt geen zin om een lang stuk te gaan lopen, maar gelukkig stopte er een pick-up truck, en wij zijn achterin meegereisd naar Zomba weer, nog gratis ook. In Zomba een minibusje gepakt naar Blantyre, maar dit werd een raar reisje. We moesten ineens overstappen, en we reden door allemaal obscure straatjes, met dronken mannen bedelend langs de ramen, terug naar Blantyre. Daar aangekomen zijn we eerst naar Doogles gegaan, een backpackers slaapplaatsje, waar we in een zaaltje zouden gaan slapen. Daar even de spullen uitgepakt, en nog even de Israëliër ontmoet die ook daar sliep. De meiden wilden wat dingen gaan doen, maar ik had behoefte aan rust en privacy, en gelukkig was de Israëliër ook alweer weg, dus die meiden zijn met zijn 2en de stad in gegaan, en ik heb even heerlijk daar gelegen. Later ben ik even naar de bar geweest, even wat gegeten, met wat mensen zitten praten, en ik raakte aan de praat met een Malawiaanse gast genaamd George. Met hem een paar uur zitten praten, en had afgesproken om de volgende morgen met hem in Blantyre even wat muziekwinkeltjes te gaan bekijken. Daarna even het zwembad ingedoken, en de meiden waren inmiddels ook alweer terug. ‘s Avonds daar ook gegeten, nog even wat gedronken, ik heb nog even zitten Internetten (als het goed is weten Mitchell, Dennis en Marlien dat nog), en rond een uurtje of 9 ben ik ook naar bed gegaan.

De volgende morgen (maandag) lekker rustig wakker geworden, even gedoucht (heb dit weekend 2 keer warm kunnen douchen, heerlijk!), en we zijn bij die bar gaan zitten waar George en ik om 9 uur hadden afgesproken. Om half 10 hadden de meiden er geen vertrouwen meer in dus die zijn samen de stad in gegaan. Kwart voor 10 kwam George met nog een maat van hem (tip; spreek in Malawi altijd een uur van tevoren af), we hebben even wat gedronken en zijn daarna de stad in gegaan. We zijn wat winkeltjes langs geweest maar waren allemaal saaie CD winkels (ik had eigenlijk stiekeme hoop ergens wat vinyl te vinden), nog wat kledingwinkels in geweest, ik heb ook nog even een lokaal cultuurpodium bekeken (The Warehouse, erg leuk, ga er misschien nog een keertje heen als het ook echt open is), daarna zijn we nog even wat wezen drinken ergens en nog wat gebabbeld over Malawi, en om 2 uur had ik weer afgesproken met de meiden bij Doogles. Daar nog even met zijn allen zitten praten, en na een tijdje hebben we weer de minibus terug gepakt richting Lilongwe…

…En dat doe ik niet meer. Iets van 5 uur lang in een oncomfortabel volgepropt kloteminibusje, met amper ruimte om je benen te bewegen, verschrikkelijk saaie muziek aan die dan wel weer zo hard stond dat ik niet lekker naar mijn eigen muziek kon luisteren, oftewel, 3 keer niks. Eenmaal in Lilongwe zo snel mogelijk uitgestapt, taxi gepakt naar een eettentje, even wat gegeten, en taxi gepakt richting de Parish weer. Daar eigenlijk gelijk gaan slapen (ja mam, ik heb mijn Lariam ingenomen).

Inmiddels is het weer dinsdag, de meiden hebben eerst wat ze tijdens het weekend allemaal opgeschreven hebben overgetypt op de laptop, maar ik doe niet aan schrijven (behalve kaartjes dan), dus ben er even lekker voor gaan zitten, en geprobeerd het hele verhaal zo duidelijk mogelijk neer te zetten. Volgens mij is het redelijk gelukt, het is wat lang (al schrijven die meiden nog veel en veel meer), maar mijn geheugen werkt aardig mee. Vanochtend lekker uitgeslapen, bij de lunch pas ontbeten (met rijst, patat en kip, heerlijk!), vanmiddag ga ik ook niks meer doen, beetje met de laptop kloten en wat schrijven dus, en vanavond denk ook weinig. Heb nog steeds blaren op mijn voeten van de bergafdaling, en ik twijfel ook heel erg of ik nog wel mee ga naar Mount Mulanje (grote berg die de meiden sowieso op willen), maar dat zie ik dan wel weer. Voorlopig hebben we weer genoeg te lezen voor het project, dus daar kunnen we de komende week mee vooruit, en maandag gaan we alweer op safari in South Luangwe, Zambia, voor 4 dagen! Echt heel erg veel zin in, na het momentje met de apen zit ik alweer helemaal in de Animal Planet sfeer, we gaan 4 dagen rondrijden en lopen volgens mij, overdag en ’s nachts, verrekijker mee, we reizen met een paar Amerikanen dacht ik, en ook het eten schijnt super te zijn (dus waarschijnlijk slecht voor mij, maar dat zien we dan wel weer), dus ik kijk er echt heel erg naar vooruit. Ik ga stoppen, even wat andere dingetjes doen, hoop dat het verhaaltje goed gelukt is, foto’s komen er bij, en tot volgende keer!