Victoria Falls

Victoria Falls

Zondag 29 juli; op naar ons laatste uitstapje; de Victoria Falls!!! Wekker gezet, spullen gepakt, en vroeg uit bed om de minibus naar de grote busstop te pakken. Daar maar even rondvragen hoe we er nou precies moeten komen; blijkt dat we eerst een minibusje naar Mchinji moeten pakken. Goed, zo gezegd, zo gedaan, en eenmaal in Mchinji aangekomen pakken we een taxi richting de grens van Malawi. Daar even uitchecken, een stukje door no-mans-land richting de grens van Zambia lopen, daar nog even moeilijk doen met een visum en dollars en zambiaanse kwacha's en weet ik het allemaal, en als we eenmaal daadwerkelijk weer in Zambia zijn pakken we de taxi richting het dichtstbijzijnde dorpje; Chipata. Daar even wat gegeten en inkopen gedaan voor de lange busreis richting de hoofdstad van Zambia, Lusaka. Deze duurde even wat langer dan verwacht, en uiteindelijk kwamen we pas rond een uur of 10/11 's avonds in Lusaka zelf aan. Dit leek echt veel meer op een hoofdstad dan Lilongwe; grote gebouwen, donkere steegjes en drukte. Eerst even wezen pinnen (en als je in Zambia pint ben je al heel gauw multimiljonair), en daarna een taxi gepakt richting een lodge. Nog even wat eten gehaald en wat lokaal bier geprobeerd (in Zambia hebben ze geen Carlsberg, maar Castle Lager is ook goed te pruimen) en naar bed, want morgen moesten we weer verder reizen.

Maandag 30 juli; 'S ochtends maar weer vroeg op om een taxi terug te pakken naar de busstop in Lusaka, en van daar een bus pakken richting Livingstone. Ook die duurde weer aardig lang, en in de bus waren we weer eens aan de praat geraakt met, ja hoor, een Nederlander. Eenmaal in Livingstone aangekomen zijn we door een gidsje naar een lodge gehaald (Cholwe) en daar bleek dat we met z'n 4en (wij 3en + die Nederlander) op de 4 persoons dorm gingen slapen. Gezellig! Die middag nog een beetje in Livingstone rondgelopen, inkopen gedaan aangezien we de keuken bij de lodge zelf konden gebruiken, even ergens een heerlijk kipding gegeten waar ook nog eens een jazzbandje live optrad, en 's avonds vroeg naar bed omdat we de volgende dag waarschijnlijk wel wat energie zouden nodig hebben bij de Victoria Falls.

Dinsdag 31 juli; Om 06:00 's ochtends gaat de wekker. Ik zet hem op sluimeren om nog even 9 minuutjes langer te kunnen slapen, mezelf op dat moment nog niet bewust van het feit dat dit 1 van de meest gruwelijke dagen uit mijn inmiddels alweer 21 jaar oude leventje zou gaan worden. Nog een paar keer sluimeren, en rond 07:00 toch maar eens allemaal op staan. Douchen, ontbijten, en met z'n 3tjes pakte we de minibus richting Falls. Eenmaal daar aangekomen wisten we niet precies waar we nou eigenlijk heen moesten. Na een beetje rondvragen liepen we richting de falls, en de borden en toeristen maakten ons duidelijk dat we in de buurt zaten. Het lopen naar de falls deed me een beetje denken aan het lopen richting de entree van een groot feest. Je weet niet helemaal wat je moet verwachten, maar hoe meer mensen je ziet en hoe meer teringherrie je hoort, hoe meer zin je er in krijgt. Klein verschil was wel dat ik met teringherrie bij een feest de ''hoenketsjoenk'' muziek bedoel, en bij de Falls bedoel ik met teringherrie het geluid dat het water uit de Zambezi rivier maakt als het tijdens zijn 110 meter lange val aan alle kanten in elkaar geslagen wordt door de rotsen. Even betalen maar, en naar binnen lopen. De paadjes volgen, en ineens konden we ze duidelijk zien; de Victoria Falls! Zo'n vaag gezicht, de Zambezi rivier die daar boven een beetje relaxed voortkabbelt, zichzelf niet bewust van het gevaar dat hem staat te wachten, en dan ineens die duivelse kloof waar al dat water maar vanaf blijft flikkeren, de rotsen die de Zambezi even een flink pak rammel geven, en dan de Zambezi die eenmaal beneden van schrik maakt dat ie weg komt in een grote stroomversnelling. Wat een geweld!!! En gewoon door de natuur gevormd...te vet, dat zoiets ''gewoon'' voorkomt hier op Aarde. Het is wel duidelijk om te zien waarom dit 1 van de 7 natuurwonderen is. Na een tijdje rondgelopen te hebben op de paadjes, van een paar prachtige uitzichten genoten te hebben, lekker nat gemaakt te worden en vooral veel gelachen te hebben, vonden we een paadje dat naar beneden leidde, waar de Zambezi verder stroomde. Dit werd een vermoeiend tochtje, over de stenen heen, door stukjes regenwoud, door stroompjes heen...maar eenmaal beneden was het wel echt mooi. Een steenachtige oever van de Zambezi rivier, van waar je hem heel mooi kon zien stromen, de bekende Victoria Falls brug bijna boven je...ja, mooie setting hierzo. Onderweg waren we trouwens nog 2 jongens tegengekomen die ons vertelde dat je ergens heel mooi kon zwemmen bij de Falls. Ik had ook bij Cape Maclear al een verhaal gehoord van een Belg die ook bij een soort van grotje was gaan zwemmen, en dat was helemaal geweldig volgens hem, dus even bij deze 2 jongens aangehoord waar je kon zwemmen, en later maar weer terug naar boven.

Toen zijn we even terug naar Livingstone gegaan om even wat te eten, ik was mijn paspoort vergeten dus die had ik ook even gehaald, en later samen met die andere Nederlander zijn we weer terug gegaan richting de Falls. Hij was er nog niet geweest, dus hij ging in zijn eentje even rondkijken, en wij gingen met z'n 3en op zoek naar dat zwemplekje. We hebben het upstream trail gevolgd, en dat leidde ons uiteindelijk tot achter de falls zelf. Hier waren een paar jongens aan het zwemmen in het water dat op weg was naar een 110 meter lange val; op zich wel een gaaf idee. We besloten om even door te lopen om verder te kijken, en even later zagen we de 2 jongens van vanmiddag. Die zouden ons wel even dat plekje laten zien. Eerst moesten we een stukje hand in hand door een stuk van de Zambezi, waar de stroming erg sterk was, dus dat was wel even lastig. Daarna werden we echt een heel stuk door de Zambezi geleidt (die daar boven bij de Falls overigens erg ondiep is), door het water, tussen de rotsen, over de stenen, tussen de krabben door...dit was duidelijk geen toeristenpaadje. Op sommige momenten waren we echt ook maar een paar meter van de Falls zelf af, in de stroming zelf, en als je dus je evenwicht zou verliezen, en je kon je nergens aan vastpakken...zou je inderdaad zo van de Falls af kunnen vallen, en dat zou zeker je dood worden. Terwijl we daar liepen schoot me dan ook iets te binnen; stond er op het entreeticket van de Falls niet de zin ''DO NOT TAKE ILLEGAL GUIDES''? Is dat niet precies wat wij op dit moment aan het doen zijn? Nou goed, gewoon niet je evenwicht verliezen en je overleeft het wel, en we liepen verder. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een klein plekje echt net voor de Falls zelf, waar we volgens hun foto's konden gaan maken. Langzaam liepen we naar het plekje toe, alle 3 echt bang aangezien we daar op nog geen halve meter van de 110 meter lange val stonden. 1 flinke windvlaag, 1 stuk gras dat wegglijdt onder je voeten, 1 keer per ongeluk naar achteren vallen en je valt gewoon keihard van de Falls af, en aangezien we het die ochtend van de voorkant gezien hadden wisten we dat dat geen pretje zou worden. We hadden ons die ochtend overigens ook echt niet kunnen voorstellen dat we 's middags zo dichtbij de Falls zelf zouden kunnen staan, maar goed, dat is een ander verhaal.

Na wat geweldige foto's genomen te hebben gingen we doorlopen naar dat zwemplekje. Weer door die gevaarlijke stroming, over die slipperige rotsen...een redelijk helse tocht. En ineens begonnen we af te buigen naar de Falls zelf, en zelfs een klein stukje naar beneden. Toen we naar beneden waren gelopen waren we echt in een stuk van de Falls zelf; het water donderde hier een klein stukje naar beneden, werd daarna opgevangen in een klein zwembadje, en ging daarna verder van de daadwerkelijke Falls af. De jongens vertelden ons dat wij dat kleine stukje wat het water hier al valde ook wel zelf konden springen, en 1tje deed het even voor. Robin en ik liepen weer een klein stukje omhoog de rotsen op, en gingen op de plek staan waar we vanaf moesten springen. Er werd nog even duidelijk verteld dat je ver moest springen (anders kwam je op de rotsen terecht), en dat je naar links moest springen, omdat het water daar rustig was. Als je gewoon rechtdoor zou springen zou je in de stroming terecht komen van het water dat op weg was om 110 meter tussen de rotsen door te vallen; geen prettig vooruitzicht. Maar goed, springen maar...en nog een keer...en nog een keer...vet!!! Wat een machtig mooi plekje was dit, wetend dat je gewoon zo dichtbij al dat natuurlijk geweld zit (eigenlijk er gewoon middenin), wetend dat 1 fout je zo je leven zou kunnen kosten, en toch daar blijven rondhangen. Wie niet waagt, wie niet wint. Er waren overigens mensen aan de overkant aan het zwaaien naar ons, zichzelf waarschijnlijk bedenkend hoe krankzinnig je wel niet moest zijn om daar te gaan zwemmen.

Na nog even genoten te hebben van deze prachtige plek moesten we toch echt weer die helse terugreis doen. Gelukkig pakten we deze keer een andere route, waardoor het iets makkelijker werd, maar het was alsnog erg moeilijk. Eenmaal teruggekomen hebben we die jongens nog even betaald, maar eigenlijk vonden ze dat we ze te weinig betaalden, dus als compensatie hadden we beloofd reclame voor ze te maken. Bij deze:

WHEN YOU ARE AT THE VICTORIA FALLS EASTERN CATERAC, FOLLOW THE UPSTREAM TRAIL AND ASK AROUND FOR GEORGE & JIMI HENDRIX...THEY WILL GIVE YOU AN EXPERIENCE YOU WILL NEVER FORGET!!!

Zo, dat ook weer gehad. Daarna hebben we ons even omgekleed, en zijn we naar de plek gegaan waar we de lunar rainbow te zien zouden krijgen. Even ter uitleg; als het volle maan is bij de Victoria Falls zorgen het felle maanlicht en het opspattende water van de Zambezi voor een regenboog. Helaas hadden wij de volle maan net gemist, maar de dag ervoor en erna kon je hem ook nog te zien krijgen, dus we zijn even gaan wachten op de maan. Het duurde wat lang, en we waren nogal koud van die middag, dus we waren tussendoor even ons gaan opwarmen bij wat mensen buiten die bij warme kolen zaten. Later toch nog maar even terug gegaan, en op zich was die lunar rainbow wel een heel interessant fenomeen. Het was lang niet zo fel als een normale regenboog, maar je zag wel duidelijk te lijn van de regenboog, en je kon ook de kleuren rood, groen en blauwe heel zwakjes herkennen. Daarna zijn we teruggegaan naar de mensen bij de kolen waar we nog heel gezellig gezeten hebben, en later meegelift met een pick-up terug naar de lodge. Flink nagepraat over hoe krankzinnig we wel niet waren bezig geweest die dag, en naar bed, want de volgende dag zou weer een zware worden; we gingen white-water raften!!!

Woensdag 1 augustus; 'S ochtends worden we opgehaald door een jeep achtig ding, en na wat meer mensen op te halen worden we gebracht naar het Zambezi gebied alwaar we eerst uitleg krijgen over wat we nou gaan doen, wat we moeten doen, en wat we vooral niet moeten doen. Na aandachtig geluisterd te hebben trokken we onze helm en ons zwemvest aan en begonnen we aan de tocht naar beneden, richting de oever van de Zambezi. Daar stapten we met wat anderen in in de boot van Potato, de grappige jongen die ook al heel erg leuk de veiligheidsvoorschriften had verteld. Captain Spud (Potato dus) stond ook wel bekend als Captain Flip, en na een klein beetje geraft te hebben werd in de eerste echte stroomversnelling (die overigens allemaal namen hadden, en deze heette ''Midnight Dinner'' (featuring The Muncher)) werd al gelijk duidelijk waarom wij team flip heetten. We gingen een klein stukje door de rapid (stroomversnelling) heen, en ineens zagen we echt een gigantische golf op ons afkomen (waarschijnlijk was dat The Muncher). Je hoorde iedereen gillen omdat iedereen het idee had dat we hier nooit overheen konden komen, en ja hoor, ineens vielen we achterover en was onze boot omgekieperd. Dit ging redelijk snel; ineens zat ik onder water, en ik kon niet meteen boven komen, en ik dacht dit kan best nog eens gevaarlijk zijn dus ik moet boven water zien te komen. Met een beetje inspanning kwam ik boven, maar ik bleek onder de boot te zitten, en ik wist dat ik daar niet hoorde te zijn, dus ik ging nog even onder water, hield mezelf een beetje tegen, en toen ik weer boven kwam zat ik achter de boot. Hier zat ik veilig, dus maar even rondkijken waar de meiden zijn...geen spoor van ze te bekennen. O o...nou ja, ik kan nu toch niets uithalen, dus maar even genieten van het water dat van alle kanten op me inbeukte, en toen we de rapid eenmaal uitwaren eens even rondkijken. Iedereen leefde nog (al waren Claire en nog een meisje wel doodsbang geworden), dus we hebben de boot weer geflipt en zijn er weer in gaan zitten. Een klein stukje verder geraft, en bij rapid nummer 9 (met de zeer toepasselijke naam ''Commercial Suicide'') moesten we uit het water om erlangs te lopen, aangezien deze rapid gewoon te heftig was. Het was inderdaad echt puur geweld in die rapid, en de gidsen gingen er gewoon doorheen...stelletje bikkels. Daarna weer in gestapt, en nog door heel veel meer rapids gegaan, veel geblerd en gelachen, niet meer geflipt, onderweg nog ergens van een rotsje gesprongen, beetje gezwommen hier en daar, nog even op een strandje gestopt, en na rapid nummer 24 moesten we er dan toch echt uit. En als je ergens na een hele dag uitputtend te peddelen ergens geen zin in hebt, is het wel in terug te berg op te lopen via een paadje met allemaal gare houten trappen en losliggende stenen. De tocht terug de berg op was dan ook erg uitputtend, maar eenmaal boven aangekomen was er lekker eten en koud drinken, dus dat maakte ook wel weer wat goed.

Daarna werden we af gezet bij de grens van Zim en Zam (Zimbabwe en Zambia) waar we even wilden uitchecken uit Zambia om even de Victoria Falls bridge op te lopen (no mans land). Daar nog even iemand zien bungee jumpen, en nog even genoten van de uitzichten van de Falls, en later maar weer terug richting de lodge. Eenmaal terug gekomen in Livingstone hebben we nog even inkopen gedaan, gegeten, en ons op gemaakt voor de terugreis richting Lilongwe; om 20:00 zouden we de bus terug pakken.

Donderdag 2 augustus: Rond 04:00 kwamen we aan op het busstation in Lusaka, waar we de bus door zouden pakken richting Chipata. Nog even geslapen in de bus, gegeten in Chipata in het zelfde restaurantje (groot woord) als op de heen weg, taxi richting Zambiaanse grens, uitchecken uit Zambia, lopen naar de Malawiaanse grens, inchecken, taxi richting Mchinji, en vanaf daar een minibus richting Lilongwe. Daar nog even wezen shoppen aangezien 1 van de huidige priesters in opleiding (Augustin) vandaag 20 zou worden, dus gebakjes en ballonnetjes gehaald, thuis nog even happy birthday gezongen, even gezellig zitten praten, en later toch echt naar bed omdat we alle 3 redelijk kapot waren van de reis.

Vrijdag 3 augustus; Overdag weer een relaxte dag gehad, nog even de stad ingeweest, beetje op de parish rondgehangen, en 's avonds weer uit geweest aangezien dit onze laatste vrijdagavond in Malawi zou gaan worden. De drank vloeide goed maar echt bijzonder was het allemaal niet.

Zaterdag 4 augustus; vandaag alweer. Eindelijk het verhaal getypt, moet nu nog even de foto's gaan sorteren en benoemen en dan heb ik alweer mijn op 1 na laatste verhaal af. Weet nog niet of ik het ook vandaag op Internet zet of morgen, dat ligt eraan hoe lang het duurt met die foto's. Voor nu: adios!