De afsluiting

Terwijl ik dit typ zit ik alweer in mijn eigen huis in Nederland, en ben ik alweer helemaal teruggevallen in mijn eigen leventje. Ik zal eerst even vertellen wat wij sinds het laatste bericht nog allemaal in Malawi uitgespookt hebben, en daarna over wat hier in NL (en tijdens de terugreis) nog allemaal gebeurd is.

Zondag 5 augustus:
Die middag zijn we met Martin, Augustin en Bernard (de 3 priesters in opleiding bij ons op de parish) op stap geweest. Eerst nog even wezen kijken naar het vaste zondagmiddagvoetbal, en later door naar Kuyesa (een tentje in Chigwirizano) om nog even wat te drinken. Beetje patat erbij, biertje...genieten maar weer, van 1 van onze laatste dagen in Malawi.

Maandag 6 augustus:
'S ochtends kwam er een kapper naar de parish omdat de meiden hun haren gingen laten invlechten. Aan het begin heb ik er een beetje bij gezeten, en gespeeld met het zoontje van de kapster, maar aangezien ook het project nog afgemaakt moest worden ben ik later maar gaan werken. 'S avonds hebben we nog een gezellige avond in de Diplomats gehad, waarbij Claire zich onder andere nog heeft moeten bekommeren om een dronken Duitser (het zal ook eens niet).

Dinsdag 7 augustus:
Het einde komt nu wel erg dichtbij. Overdag ben ik een beetje bezig geweest met het afronden van het project, het pakken van mijn koffers (shiiiiit), volgens mij ook nog even naar town geweest, en 's avonds zijn we weer de hort op gegaan. We zijn eerst lekker buiten bij de Diplomats bij de braai gaan zitten, wij met z'n 3tjes, een paar Malawianen en een paar medewerkers van de Diplomats die wij inmiddels al kenden. Later schoven ook Tim nog aan, een Nederlandse jongen die Claire en Robin dat weekend ontmoet hadden, en de Indiër die ons op mijn verjaardag dronken had gevoerd nog aan. We hebben daarbuiten uiteindelijk erg veel gelachen, en omdat het nog veel te gezellig was toen de Diplomats op het punt stond om te sluiten, besloten we om door te gaan naar Chez Ntemba. Ik was er 1 keer daarvoor geweest, en toen was het zo druk dat ik echt geen zin had om op de dansvloer te gaan staan. Op een dinsdagavond is het natuurlijk echter lekker rustig, en omdat we nogal wat gedronken hadden (we hadden weer eens aan de shotjes gezeten bij de Diplomats) en heerlijk de ruimte hadden is er aardig wat gedold daarbinnen. Vechten met dienbladen, jezelf bekijken in de spiegel, op de foto met de DJ...dat soort dingen. Maar goed, vele greens verder was ook deze avond afgelopen, en was het alweer onze laatste dag in Malawi.

Woensdag 8 augustus:
De laatste dag op de Likuni parish. Nog 1 keer ontbeten met mijn broodrooster, nog 1 keer ''Lunch is ready'' horen van onze kok, en alle spullen inpakken maar. Nadat we helemaal ingepakt waren belden we onze vaste taxichauffeur om ons naar het hotel te brengen waar wij onze laatste nacht in zouden slapen, maar aangezien er nogal probleempjes waren hebben we uiteindelijk 2 uur lang moeten wachten, half huilend, samen met de 3 priesters in opleiding die ook echt niet wilden dat wij weg gingen. Dat waren 2 emotioneel zware uren, maar toen de taxi er eenmaal was wilden we wel zo gauw mogelijk weg, voordat het echt fout ging. Iedereen nog even geknuffeld, en daarna maar op naar town. Het hotel in, ons even installeren, en nog even wat laatste dingetjes regelen. Die avond voor het laatste eten bij onze vaste Pakistaan (en op zo'n moment worden zelfs dat soort dingen een beetje moeilijk), en voor het laatst relaxen in de Diplomats. Tim was er deze keer ook weer bij, en aan het begin hebben we met z'n allen gezellig buiten gezeten bij de braai en de vaste medewerkers van de Diplomats, en later gingen de meiden naar binnen en heb ik eigenlijk de hele avond buiten met Tim zitten lullen over van alles en nog wat. Dat was namelijk wel fijn, eindelijk een Nederlandse gast erbij nadat ik 3 maanden tussen het meidengeroddel had gezeten. Na de Diplomats zijn we direct naar het hotel gegaan, nog even afscheid genomen van Tim en van de Diplomats, en ons bed in om uit te rusten voor de laatste dag.

Donderdag 9 augustus:
Vandaag moesten we toch echt naar huis toe. Om 6 uur ging mijn wekker, omdat ik nog even wat dingen moest regelen en wij om 10 uur opgehaald zouden worden, en omdat ik om 6 uur nog maar zo'n 3 uur geslapen had sliep ik nog even verder tot 7 uur. Toen toch maar eruit, en gelijk balen aangezien onze zogenaamd warme douche eigenlijk maar lauw was. Maar goed, even opfrissen, en voor de laatste keer Lilongwe in om de laatste dingen te kopen en regelen. Toen dat eenmaal gefixt was werden we om 10 uur door ACEM naar het vliegveld gebracht om Malawi definitief te verlaten. Op het vliegveld zochten we nog even naar fouten om te kijken of ons vliegtuig toch echt niet vertraagd was (en zo wel, dan was dat het lot, en moesten we maar blijven), maar nee, de vlucht ging gewoon door, en na een beetje rondhangen op het vliegveld vlogen we om 13:25 toch echt het land uit. Dit ging emotioneel een stuk makkelijker dan verwacht, ik denk dat we bij het afscheid van de parish al echt afscheid van Malawi hadden genomen, waardoor het daadwerkelijke wegvliegen een stuk gemakkelijker ging. In het vliegtuig raakte in gesprek met een Japans stelletje naast me, en het toeval wilde dat de man in 1993 had gewerkt op de Likuni Boys Secundary School, waar wij de afgelopen 3 maanden ook een aantal keer waren geweest. De vrouw ging studeren in Den Haag, en vroeg mij nog om een paar overlevingstips in NL. Eerst aangekomen op Johannesburg, wat al echt meer op de westerse wereld ging lijken met alle luxe. Daar een paar uur gewacht, en later het vliegtuig richting Frankfurt gepakt. Tien uur lang, dus ook nog even slapen in het vliegtuig, en ons klaarmaken voor onze terugkomst in het westen. Aangezien we over Zambia heenvlogen waren er plannen om met een parachute boven Zambia uit te springen en de minubus terug te pakken naar Malawi, maar daar hebben we toch maar vanaf gezien.

Vrijdag 10 augustus:
Aangekomen op Frankfurt werden we gelijk weer geconfronteerd met de westerse way of life. Zo hadden we bijvoorbeeld 3 maanden tussen de arme zwarte kindjes geleefd, die ondanks dat ze niks hadden toch altijd lief waren, en ja hoor, het eerste Duitse kind wat we zien begint gelijk te mekkeren. Het zal ook eens niet. Even later ging het gezeik gewoon verder, want de medewerkster van Frankfurt vond de Malawiaanse peri-peri sausjes die ik in Malawi had gekocht toch wel erg veel lijken op cocaïnesmokkelmedia, dus moest ik ook nog eens van alles insealen en opsturen naar Schiphol. Ook moesten we maar eens Chichewa gaan afleren; zikomo kwambiri (hartelijk bedankt) zeggen tegen een parfumzaakmedewerkster heeft zeg maar niet echt veel zin. Na een beetje rondgehangen te hebben op Frankfurt pakten we het vliegtuig naar ons eigenlandje, en in het vliegtuig werden Claire en Robin gelijk jaloers op mij; ik zat namelijk naast een neger. Eenmaal aangekomen op Schiphol moesten we nog even de koffers opwachten (en opvallend genoeg was alles aangekomen, behalve de wandelstokken van Claire), en nadat alles veilig en wel aangekomen was liepen we door richting exit om eindelijk weer hallo te zeggen tegen de mensen die ons op stonden te wachten. Bij de eerste stappen buiten werden we gelijk overdondert, aangezien er voor Robin een hele fanfare met spandoek en wel stond te wachten. Gelukkig waren er voor mij alleen mijn ouders gekomen, waardoor ik even rustig aan kon doen na de lange reis. Na nog even een paar keer op de foto gegaan te zijn zijn we allemaal richting huis gegaan, op weg naar een warme douche, schone kleren en mijn eigen kamertje. Maar eerst was er iets heel belangrijks wat ik even moest bekijken, ik kon namelijk nu eindelijk het zonnescherm bekijken! Ik heb hem even goed bekeken, mijn vader heeft nog even gedemonstreerd hoe hij met een zelfgemaakt knopje hem naar binnen en buiten kon halen (dat hadden ze niet in Malawi hoor), en eindelijk had ik dan ook van het beruchte zonnescherm kunnen genieten. Die middag hebben we eerst maar nieuwe schoenen gehaald (was op zich best wel nodig), en zijn we eerst even langs mijn oma geweest. Onderweg hebben we nog even een patatje flip gehaald bij de snackbar, en dat was echt genieten!!! Na even met oma gebabbelt te hebben zijn we doorgegaan naar (de andere) opa, om hem even bij te praten. 'S avonds zijn we lekker met het gezinnetje uit eten gegaan om iedereen even bij te praten, en later ben ik doorgegaan naar een maat van me wiens ouders niet thuis waren om daar eindelijk weer eens een paar van m'n vrienden te zien, en een rijtje souvenirs uit te delen. Ook al was ik die dag pas teruggekomen van mijnlange reis zat ik alweer helemaal in mijn oude leventje, en ook al bevalt dat me nog steeds uitstekend, het is bijna eng om te zien hoe snel je in je oude leventje terugvalt, en hoe makkelijk het ook is om de afgelopen 3 maanden te ''vergeten''. We gaan dan ook een fotoalbum laten printen met mijn verhalen en foto's erin, waar ik zeker regelmatig in ga terugkijken, opdat ik dit geweldige avontuur voorlopig echt niet zal vergeten.

Zaterdag 11 augustus:
Voor vandaag hadden mijn ouders een welcome home BBQ geregeld die ik nog van ze tegoed kreeg van mijn verjaardag. Eerst maar even heerlijk uitgeslapen in mijn schone bedje ( mijn bed in Malawi had ik 3 maanden niet verschoont, er zaten bruine plekken op het matras en het kussen begon te scheuren), en het was wel weer even wennen om te slapen zonder muziek buiten te horen, zonder klamboe, zonder de wetenschap dat er kakkerlakken onder je bed zouden kunnen zitten, en zonder lichtinval van je gordijn dat niet goed sloot. Maar genieten was het wel. Wakker worden zonder je klamboe te hoeven weg te halen, lekker in een warme douche stappen, ... die luxe begon nou alweer te wennen. Eerst nog even mijn draaitafeltjes aangezet om daar weer even het gevoel voor te krijgen, en later begon de bezoekersstroom voor de BBQ op gang te komen, waarbij oma en opa as always als eerste aankwamen. Na een tijdje stond de hele tuin weer eens vol met familie, vrienden en bekenden, en pas dan, tussen die mensen, dringt het echt tot je door dat je weer thuis bent, ook al is de Likuni parish dat de afgelopen 3 maanden geweest. Het is erg gezellig geworden, met eindelijk weer eens mijn vaders saté met bijbehorende satésaus, en naarmate de avond vorderde begon het leeg te lopen. Heb 's avonds, na 3 maanden, eindelijk weer eens een potje Kolonisten Van Catan gespeeld, en volgens 1 van m'n vrienden leek het net of ik maar een week weggeweest ben...en zo voelt het ook aan.

Zondag 11 augustus:
Vanaf deze dag wordt het voor jullie eigenlijk weer saai. Mijn oude leventje gaat weer ongestoord verder, beetje bij vrienden hangen, beetje plaatjes draaien, beetje computeren, beetje films kijken...you know the score. Hoofdstuk ''Malawi'' is natuurlijk nog niet helemaal afgesloten, er spelen bij mij nog allemaal gevoelens mee over mijn tijd daar samen met Robin en Claire, en er moeten nog wat afspraken nagekomen worden over ons project daar, maar ik zit weer heerlijk in m'n oude ritueel, en dat bevalt goed!

Maandag 12 augustus:
Vandaag, de dag dat ik het (voorlopig) laatste bericht schrijf voor deze weblog. Vandaag ben ik weer naar Amersfoort geweest, voor een bijeenkomst bij Ex-Change met 2 jongens van het vorige bouwteam, 1 van het vorige ICT team, de 3 landbouwmeiden en de teams die op het punt staan te vertrekken. Even bijgepraat over Malawi, de opvolgers verteld en laten zien wat ze te wachten staat, en even met Ron overlegd dat er nog een speciale bijeenkomst moet komen voor ICT, maar dat moet nog geregeld worden.

Dankwoord:
Als laatste wil ik nog even al mijn sponsoren, mijn familie, mijn vrienden, de bedrijven die mij gesponsord hebben, de mensen van Ex-Change en ACEM, de mensen van de Likuni parish en natuurlijk de mensen met wie ik in Malawi heb gezeten hartelijk bedanken voor al hun steun aan en interesse in mijn project in Malawi. Ik heb elke keer weer zitten genieten van alle berichtjes die op mijn website achter gelaten werden en vind het leuk om te horen dat zoveel mensen meegelezen hebben met mijn verhalen. Ik denk dat ik dit laatste bericht over mijn project in Malawi nu ga afronden, is jammer aangezien Malawi 2007 voor mij nog wel even doorspeelt, maar voorlopig zal er afgezien van de komenden reacties niets meer op deze site gebeuren (tot ik misschien nog een x op reis ga, maar dat kan wel even duren). Voor nu, tot ziens, en nogmaals bedankt voor al jullie steun en interesse...zikomo kwambiri! (hartelijk bedankt in het Chichewa, de lokale taal in Malawi)