The Lake

Lake Malawi

Jawel, ik ben zojuist teruggekomen van Cape Maclear aan het lake (Lake Malawi dus), en heb echt een heerlijke week achter de rug. Maar ik begin maar weer gewoon bij het begin, laatste beschreven dag was dinsdag een week geleden dacht ik, dus vanaf daar maar weer verder. Nou ja…het weekend dan, de doordeweekse dagen waren gewoon weer standaard rondlopen en op de Parish rondhangen dagen, niet heel boeiend om te vermelden dus.

Vrijdag (een week geleden dus) wouden de meiden weer uit, maar aangezien ik het alweer zo’n standaard saaie Harry’s Bar avond zag worden had ik niet echt zin om mee te gaan. En daarom hebben we iets nieuws in het leven geroepen; girl’s night out! Claire en Robin gingen stappen in Lilongwe, ik had een krat greens koud gezet op de Parish, had een laptop vol met anime en muziek, dus ik kon mezelf ook wel vermaken die avond. Meiden weg, ik lekker eerst met wat gasten van de parish een beetje zuipen en lullen en later over op mezelf vermaken met anime en muziek mixen; heerlijke avond gehad dus. Tussendoor de meiden SMSen of ze nog leefden (zou op zich wel fijn zijn), beetje gehangen tot ze terug kwamen, en daarna naar bedje toe. Volgende dag zou die band die de week daarvoor in de Chameleon zou zijn (The Black Missionaries) optreden in de Chameleon, dus wij erheen. Helaas, weer geen missionaries, in plaats daarvan een duffe reggeagast en een vrouwtje die totaal niet kon zingen die met z’n 2en Elvis Presley nummers aan het verkrachten waren. Ook nog eens irritante Lilongweërs die ‘’gezellig’’ bij ons kwamen zitten, oftewel, we wouden (of wilden, weet ik het) weg. We wouden onze stamtaxi bellen, niet bereikbaar, meegelift naar Capitol Hotel waar taxi’s hadden moeten staan, aardig lang moeten wachten op een taxi, Robin en vooral Claire pissig (ik heb al zo vaak uren op grafkoude stationnetjes moeten wachten naar m’n feestjes; ik ben er redelijk aan gewend), oftewel, geen bijzonder leuke avond. En dan zondag; op naar Cape Maclear!!!

Minibus richting town, minibus naar Mangochi, minibus naar Monkey Bay (waar Claire een beetje in paniek raakte omdat ze door gebrek aan ruimte na een tijdje haar eigen benen niet meer voelde), matola lift (matola = soort grote pick-up truck) naar Cape Maclear, en inchecken in de kamers. Mooi terrein, direct aan het lake, eerst ff zitten relaxen in de kamer na al die uren minibus, en daarna ff eten. Beetje rondkijken, barhangen, en naar bed. We hadden trouwens die dag al een boat trip geregeld voor de volgende dag, dus die namen we maandag. Erg leuk geworden, eerst opgehaald door een paar gasten met een motorbootje, toen een beetje rondgevaren en later naar een eiland gebracht, daar gingen die gaste beginnen aan de braai (BBQ), en intussen gingen wij snorkelen. Dat was best cool, mooie visjes onder water, beetje rondgezwommen daar, en toen de flippers begonnen te knellen terug naar de gasten om te eten. Rijst (uiteraard), kampango (een soort vis) en een tomatenprutje. Flink bord gekregen, ik dacht dat het gewoon tomatensaus achtig iets was dus ik had dat er ook over heen gegooid, was echter gewoon een rijtje platgestampte tomaten; dat werd dus weer filteren. De vis was wel heel erg lekker, witvis met nog best wat smaak, bijna geen graten, goed spul! Later nog een visarend gevoerd (prachtige beesten), beetje rondgevaren, en weer terug naar de Fat Monkey’s (de lodge waar we verbleven). Die dag daar nog een beetje rondgehangen, zonnen, zwemmen, bau game spelen, greens drinken…the usual. Die avond barhangen, en op naar dinsdag.

Maandag is mijn Lariamdag, en ik was vergeten hem in te nemen dus nam hem net voor het slapen gaan met een green erbij, wat zoals altijd resulteerde in hele levendige dromen (bij-effect van Lariam), en de volgende dag kwam ik dan ook pas om 13:00 m’n nest uit. Ik denk ik ga maar eens ontbijten, en ik hoor van de barman dat ik alweer een heel avontuur van de meiden gemist had. Die hadden een rubber boot gepakt en waren het lake opgegaan, maar ze waren iets te ver gegaan, en daar was de wind zo sterk en de stroming zo hard (het lake ziet er vanaf het strand heel rustig uit) dat ze niet meer op eigen kracht terug konden peddelen. Na lang wanhopig wachten kwam er dan eindelijk iemand met een motorboot om ze te redden en terug te brengen naar het strand, samen met de rubber boot. En ik lag nog heerlijk te slapen. Kan me niet herinneren dat we die middags nog iets nuttigs gedaan hebben, standaard rondhangen, eten, drinken, praten, en ’s avonds weer richting bed. We waren trouwens inmiddels wel al achter het grootste nadeel van Cape Maclear gekomen; de beach boys!!! Man man, wat irritant. Strandverkopers die eigenlijk niet op het strand van de Fat Monkeys mogen verkopen maar het soms toch doen, en die de rest van de dag naast de hekken staan te loeren en te wenken naar je. Constant vertellen ze je dat je een boot tochtje wilt maken, visarenden wilt voeren, bananen wilt eten, wiet wilt kopen, bier wil drinken met ze en wat al niet meer. Schijtziek werd je er van aan het begin, maar zoals ik wel in Malawi heb ontdekt; alles went. O wacht, volgens mij was dit ook de avond dat we met de gozer van de boot tocht het dorpje waren in gegaan om de lokale barretjes de bekijken. Het klinkt natuurlijk allemaal wel heel fijn, een beetje hangen met de lokale bevolking om te kijken hoe zij leven en zo, maar in werkelijkheid zal dat nooit lukken; je bent en blijft namelijk een azungu, en meestal de enige die bij die bar is. Dus je wordt constant aangestaard, iedereen wil je leren kennen, en zelfs de meest dronken gasten proberen nog hun spulletjes te verkopen; niet echt een succes dus. Zucht…wat verlang ik toch naar een gewoon feestje in Nederland (Dupa ofzo), waar je gewoon weer heerlijk niemand bent. Maar goed, dat komt vanzelf wel weer.

Maar goed, zelfs de meest kansloze avond is na een tijdje afgelopen (enige pluspuntje dat ik een Malawiaanse gast pissig had gemaakt omdat ik van hem gewonnen had met bau game tot 2x toe), dus we gaan verder met de woensdag. De dag dat ik besloot om een rubber bootje te pakken om even een klein stukje te peddelen, maar dat mij daarna verteld werd dat ik een reddingsvest aan moest doen omdat bepaalde mensen in gevaar waren gekomen met die rubber boot. Dus daar ging ik, met een stom reddingsvest aan, misschien tot maximaal 10 meter van het strand af, pogingen tot roeien makend…moet er wel gruwelijk grappig uit hebben gezien. Maar het was wel lachen! Die dag ook aan de praat geraakt met een Braziliaans-Japanse gast die geboren was in Zweden (hoe verzin je het?) genaamd Gus en een Australisch meisje genaamd Emma die aan het backpacken waren door Afrika, elkaar ergens zijn tegengekomen, en daarna samen verder zijn gegaan. Wel leuk verhaal, moet zeggen dat dat hele reizen/backpacken steeds interessanter begint te klinken, ik moet er ook maar eens aan gaan beginnen. Beetje staan poolen die dag (ik uiteraard niet…nou ja, 1x, werd een drama), rondhangen, spelen met de prachtige zonsondergang (zie foto’s), en die avond nog een voetbalwedstrijdje gekeken, Nederland tegen huppeldepup. Of nee…volgens mij was dat die dag daarvoor…of daarvoor…geen idee. We hebben in ieder geval ergens in de afgelopen week een voetbalwedstrijd met Holland gezien, waarbij ze met penalty’s hebben gewonnen (en zelfs ik weet dat dat bijzonder is). Wel lachen dus.

Donderdag dan maar. De dag dat we oorspronkelijk zouden vertrekken. Overdag beetje rondgehangen, beetje praten met iedereen, en de meiden zouden echt naar huis gaan die middag, maar ik zat nog een beetje te twijfelen. Ik wou namelijk nog snorkelen bij Otter Point (werd aangeraden in m’n Bradt boekje), maar de meiden wouden vrijdag weer fit zijn om uit te gaan in Lilongwe, iets waar ik nou niet echt bepaald behoefte aan had. Om 13:00 de knoop doorgehakt; de meiden gingen met z’n 2tjes terug richting Lilongwe, en ik zou nog een dag blijven. Die middag daar nog een beetje rondgehangen, kennis gemaakt met een Ierse man genaamd Noël, en hij, ik, Emma en Gus zouden die avond bij een lokale gast genaamd Shakespeare in z’n huisje rijst en kip gaan eten in zijn eigen huisje. Even later besloot een Braziliaans stelletje van rond de 25 ook nog om mee te gaan. Later op de middag wederom genoten van de prachtige zonsondergang, een beetje gespeeld met een paar lokale jongetjes, Gus maakte wat muziek op z’n mondharmonica waarna al die ventjes als een soort van de negervanger van Hamelen achtig tafereel al dansend achter Gus aan liepen; erg grappig om te zien allemaal. Daarna met z’n 6en richting Shakespeare z’n huis om te eten. Change of plans; geen kip. Maar niks te vrezen, hij had er namelijk vis (kampango) en eend voor in de plaats. En het eten bij hem was echt super. We aten op de grond op een matje bij zijn huis in een achtertuintje, hij was een beetje aan het braaien (BBQen, ik zeg het niet meer), z’n grootouders ofzo zaten er een beetje bij te kijken, en we hebben heerlijk rijst, vis en eend gegeten. Was mijn eerste keer eend trouwens, en dat spul smaakt goed. En het was echt prachtig, onder de sterrenhemel, verlicht door een klein lantaarntje, daar op dat matje, heerlijk aan het eten terwijl later Shakespear allerlei verhalen aan het vertellen was over hoe hij leefde, en over de verhalen van Shakespear (Hamlett, McBeth volgens mij, Romeo en Julia natuurlijk)…prachtig avondje. Die avond ook maar gelijk besloten dat we ook zouden gaan ontbijten bij hem (banana pancakes voor iedereen, 1 zonder banana’s). Later bij de Fat Monkey’s nog een beetje na zitten praten onder het genot van greens.

De volgende dag dus heerlijk ontbeten bij Shakespear, weer was alles tip top in orde, en later zou ik met Noël naar het Lake Malawi National Park gaan, op naar Otter Point om daar te snorkelen. Noël voelde zich echter niet zo lekker dus die ging niet mee snorkelen, maar hij ging wel mee naar dat punt om dan een beetje op het strand te hangen. Over het strand naar het park gelopen, en bij het hek kregen we al te horen dat Otter Point erg mooi was, maar dat er als je niet ging snorkelen er niet heel veel te doen was in het park (behalve 3 uur hiken, maar dat was te lang). Er was echter wel een museum, dus we hebben uiteindelijk toch allebei de entreeprijs van $5,- betaald, ik ging snorkelen, hij naar het museum, en we zouden elkaar wel weer ergens tegenkomen. Ik met een paar parkgasten met een bootje richting Otter Point (een klein eilandje, waar je met geluk otters kon tegenkomen), om daar te gaan snorkelen (snorkelspul had ik geleend bij de Monkey’s). Onderweg nog een krokodilletje, een visarend en wat aapjes gezien, en bij Otter Point in het water gedoken. Prachtig!!! Grote gele vissen met zwarte stippen over hun lichaam, hele mooie soort diep paars achtige vissen, bijna lichtgevende blauwe visjes, lieve kleine gele visjes...echt schitterend was het daar onder water. Ook zag ik nog de grotten waar de otters ingaan om hun nesten te bouwen, maar van de otters zelf was geen spoor te bekennen. Na een tijdje ronddobberen weer terug de boot in, stukje verder varen, weer snorkelen, stukje verder varen, weer snorkelen, en afgesproken dat zij de boot terug zouden aanmeren en dat ik zelf naar het strand zou terugsnorkelen. Nog steeds prachtige vissen, en wat wel grappig was, op een gegeven moment keek ik even boven water, en ik zag dat ik ongeveer 5 meter van de rots af was waar ik zojuist dat krokodilletje had gezien. Beetje tricky, maar aan de andere kant, op safari stond ik op een gegeven moment op ongeveer 7 meter van een volwassen krokodil die op het land aan het chillen was, en die deed ook niks, dus voor dit kleintje kon ik dan ook niet bang zijn. Terug naar het strand, daar beetje gerelaxed, ommeletje gegeten, en weer terug naar de Monkey’s. Onderweg van het strand binnen het park naar de uitgang van het park nog wat aapjes gezien, en volgens de gidsen ook nog een slang maar die was weg voor ik hem in de gaten had. Onderweg terug over het normale strand weer heerlijk lastig gevallen aan alle kanten door de beach boys, maar uiteindelijk toch terug gekomen bij de Monkey’s. Noël vond het zonde van z’n 5 dollar, het museum stelde geen ene reet voor, maar hij vond het wel lachen. Hij was die middag nog naar een ziekenhuis geweest in het dorpje, waar eigenlijk alleen maar Ieren en Hollanders werkten, en daar was een laptop kapot, hij werkte in de ICT (data warehousing), en ik studeer het, dus we besloten die avond even langs die mensen te gaan om te kijken naar die laptop. Eigenlijk zouden deze dag met z’n 2en richting Lilongwe gaan, maar aangezien het al een tikje laat was omdat mijn snorkelen was uitgelopen, en de meiden ook rond een uurtje of 13:00 de vorige dag waren vertrokken en pas rond 01:00 terug aankwamen in Lilongwe omdat ze overal moesten wachten, besloten we de volgende morgen maar te gaan.

Die avond dus over het strand richting die mensen om te helpen met de laptop. Daar eerst nog 2 Nederlandse meisjes ontmoet (je komt ze ook overal tegen), medicijnstudentjes die daar waren voor iets van school, en een Nederlandse vrouw runde het ziekenhuis daar, en later door naar de laptop om te kijken wat het probleem was. Windows startte niet fatsoenlijk op (miste wat bestanden). Daar zaten we dan, 2 ICTers, vechtend met de setup menu’s van deze klote IBM laptop om Windows weer normaal op te starten, maar na uren rondkloten was het nog niet gelukt. We kregen nogal honger, dus daar bij een lodge ergens even wat gaan eten met 2 Ierse vrouwen. Ik zat daar dus als enige Hollander met 3 Ieren, dus erg veel gelul over Ierland moeten aanhoren, maar was wel interessant. Beetje gepraat over Gaylik (ofzo) voetbal, geloof, Bloody Sunday en dat soort dingen. Later nog even terug om de laptop proberen te fixen, maar na nog wat uurtjes gaven we het toch echt op. Terug dan maar naar de Monkey’s. Daar weer aan de bar gaan hangen, waar nog 3 mannen zaten (waaronder 1 Belg), en een beetje gepraat met elkaar. Ik was de enige die echt aan het werk was; de andere 4 (3 mannen + Noël) waren aan het rondreizen, dus ik heb heel veel reisverhalen mogen aanhoren. En dat hele ‘’vliegtuig pakken, paar landen doorreizen, en later gewoon weer terug vliegen, alles in je eentje’’ begint me steeds meer aan te spreken. Je komt onderweg toch wel genoeg mensen tegen, waarvan er vast wel een paar jouw kant op gaan, of gewoon met je mee willen reizen een stukje, en vooral bij de ‘’backpacker lodges’’ zoals Doogles in Blantyre en Fat Monkey’s dus in Cape Maclear kom je genoeg van dat soort mensen tegen. Erg interessant dus, om al hun verhalen aan te horen over Australië, Afrika, de Kilimanjaro, Victoria Falls waar we binnenkort heen gaan, en ga zo maar door. Ik wil ook nog zo veel zien!!!

De volgende ochtend (vanochtend) zouden Noël en ik terug gaan naar Lilongwe, ik naar de parish en hij naar wat vrienden in Lilongwe, maar hij was alweer van gedachten veranderd omdat het toch best gezellig was met die gasten van gister, en er zou een rugby wedstrijd die middag om TV komen. Dan maar op eigen houtje terug richting Lilongwe. Om 10:00 een matola lift gepakt richting Monkey Bay, daar gelijk in de minibus richting Mangochi, bij Mangochi nog even wat chips gehaald bij een straatbraaitje, en toen verder in de minibus richting Lilongwe (sorry voor het lullige telefoontje pap, je belde gewoon net effe op het verkeerde moment, en mijn telefoon valt altijd uit na 1 a 2 minuten bellen), om daar de minibus terug naar Likuni te pakken. Hele kont weg, compleet stijf…kloteminibusjes, hehe. Daar gelijk gegeten, even de meiden uitgehoord over hun dagen hier, en andersom, en toen maar begonnen met typen, begonnen aan de letters die je als het goed is op dit moment ergens bovenin je scherm ziet staan. De meiden gaan vanavond weer uit, ik blijf een beetje op de parish rondhangen (we hebben Hannibal op dvd, ga die wel even kijken), en inmiddels ben ik het typen alweer een beetje beu. Morgen even naar town om dit verhaal te uploaden, samen met de foto’s, en ben weer erg benieuwd naar wat ik weer voor reacties en mailtjes heb gekregen. Het is best moeilijk, afkicken van mijn dagelijkse gebruik van het Internet in Nederland, maar alles went, haha! Ga nu weer stoppen, filmpje kijken denk ik, tot ziens!!!